Ściany jednowarstwowe czy dwuwarstwowe

Ściany jednowarstwowe czy dwuwarstwowe?

W czasie budowy domu w naszej głowie kłębi się wiele pytań dotyczących zastosowania różnych rozwiązań, między innymi czy należy wybrać ściany jednowarstwowe czy też wielowarstwowe. W artykule postaramy się odpowiedzieć, jakie różnice występują w konstrukcji tych ścian oraz jak wygląda ich izolacja termiczna. Dodatkowo zostaną opisane problemy i błędy, jakie można będzie popełnić w czasie ich wnoszenia. Zapraszamy do zapoznania się z poniższym artykułem, by jak najlepiej przygotować się do murowania oraz zapobiec błędom i pomyłką.

Ściany w domu jednowarstwowe czy dwuwarstwowe?

Jeśli prawidłowo wykonane są ściany, to zarówno ściany jednowarstwowe, jak i dwuwarstwowe spełniają swoją rolą – obie techniki wznoszenia ścian są w dzisiejszych czasach właściwe do domów mieszkalnych. Zarówno ściany jednowarstwowe, jak i wielowarstwowe posiadają zalety oraz wady. Różnice pomiędzy nimi nie zależą jedynie od technologii zastosowanej do ich wnoszenia, lecz również od materiałów użytych do ich wykonania, jak i staranności i zdolności murarskich.

Konstrukcja ścian jednowarstwowych i dwuwarstwowych

W ścianie jednowarstwowej wyróżnić można warstwę nośną, czyli materiał konstrukcyjny, który jednocześnie pełni funkcję izolacji termicznej. Bardzo dobra izolacyjność termiczna (cieplna) bardzo często niestety wiąże się ze słabą wytrzymałością mechaniczną -dlatego też materiał użyty do murowania ścian jednowarstwowych jest swego rodzaju kompromisem, łączy dobrą izolacyjność cieplną z wytrzymałością i trwałością wystarczającą do przenoszenia pewnych obciążeń.

W ścianie dwuwarstwowej – inaczej aniżeli w ścianach jednowarstwowych- materiał konstrukcyjny i izolacja termiczną są osobnymi warstwami. Dzięki takiemu zastosowaniu warstwa konstrukcyjna może być wykonana z dowolnie wybranego materiału, nawet takiego, który spełnia tylko wymagania wytrzymałościowe, gdyż izolacyjność cieplna tego materiału ma w tym przypadku bardzo znikome znaczenie.

Izolacyjność cieplna (termiczna) ścian

Na wstępie należy wyjaśnić termin „izolacyjność cieplna (termiczna) ścian”. Izolacyjność cieplną ścian określa współczynnik infiltracji ciepła „U” W/( m2* K)), który określa ile ciepła infiltruje, czyli przenika przez przegrodę o powierzchni 1 m2, gdy występuje temperatura powietrza (po obu jej stronach), która różni się o 1K. Przepisy prawa budowlanego wymagają, aby w teraźniejszych projektach domów uwzględniać fakt, iż ściany muszą spełniać warunek U < 0, 3 (W/( m2* K)).

Bardzo duża część deweloperów przywiązuje kolosalną wagę do izolacyjności cieplnej ścian. Jest to bardzo rozsądne podejście, gdyż cecha izolacyjności termicznej decyduje w dużej mierze o tym, czy wybudowany dom będzie domem ciepłym zimą, lecz zimnym latem. Jak i o tym, jak plasować będą się koszty ogrzewania danego domu. Odpowiednią termiczność (ciepłochronność) o wiele prościej przyznać ścianom dwuwarstwowym, aniżeli jednowarstwowym ( te drugie niestety posiadają naturalne miejsca utraty ciepła – na przykład takimi miejscami są wieńce, a także nadproża drzwiowe i okienne). Najnowsza technologia i zastosowanie rozwiązań systemowych. Oferowanych przez znaczną część projektantów eliduje problem utraty ciepła w ścianach jednowarstwowych.

Rozwiązanie (technologia) ścian dwuwarstwowych umożliwia maksymalne wyeliminowanie miejscowej utraty ciepła. Ocieplenie domu styropianem bądź też wełną mineralna o grubości około 15-20 centymetrów nie stanowi zbyt trudne wyzwanie techniczne, a dzięki temu można zapewnić uzyskanie współczynnika przenikania ciepła U = 0, 19-0, 24 W/(m2*K) – jest to możliwe nawet wtedy, gdy materiał konstrukcyjny (warstwa nośna) jest wykonany z bloczków ( o około 18 centymetrowej grubości) wapienno-piaskowych, mających nieliczną izolacyjność cieplną. Nieco grubsza od ściany dwuwarstwowej, (ponad 18 centymetrów) ściana jednowarstwowa z ceramiki pofryzowanej lub też betonu komórkowego, nie będzie niestety osiągała aż takiej ciepłoty, gdyż najprawdopodobniej będzie posiadać współczynnik termiczny na poziomie U = 0, 26-0, 30 W/(m2*K).

Bardzo dobry rezultat w ścianie dwuwarstwowej przyniesie zbudowanie warstwy konstrukcyjnej o minimalnej grubości, nawet w przypadku, gdy użyty do budowy materiał będzie posiadał słabe właściwości termoizolacyjne, lecz z zastrzeżeniem solidnej wytrzymałości ( na przykład z silikatów bądź ceramiki tradycyjnej) oraz dodatkowo zastosowaniem grubszej warstwy izolacyjnej. Innym rozwiązaniem będzie wykonanie ścian dwuwarstwowych z materiałów pofryzowanych i ocieplonych na przykład styropianem. Rozwiązanie to jest również często stosowane ze względu na opłacalność.

Izolacyjność dźwiękowa (akustyczna) ścian jednowarstwowych i dwuwarstwowych

Izolacyjność dźwiękowa ścian jest bardzo ważnym punktem do przemyślenia przed budową ścian domu. Należy zadbać o dobrą izolację akustyczną ścian, głównie wtedy, gdy dom ma zostać wybudowany w bardzo ruchliwym miejscu – przy hałaśliwej drodze, w pobliżu lotniska, linii kolejowej bądź autobusowej, jak i dużego zakładu przemysłowego, a nawet szkoły czy przedszkola.

Izolacyjność akustyczna określana jest za pomocą wskaźnika R’A2, który mówi o tłumieniu hałasów określanej w decybelach (dB). Wartości R’A2 zależą w dużej mierze od poziomu hałasu i określane są odpowiednimi przepisami prawa budowlanego. Na przykład według przepisów ściana, w której jest jedno okno powinna posiadać następujące wartości R’A2 (w zależności od położenia budynku): R’A2<45 dB, gdy budynek położony jest w bardzo ruchliwej części miasta z komunikacją miejską oraz R’A2 < dB, gdy budynek położony jest na terenie wiejskim bądź leśnym.

W okolicach szczególnie zagrożonych wysokim hałasem powinno się zastosować ściany zewnętrzne ( jak i również inne przegrody – okna, drzwi i dach) o odpowiedniej izolacyjności akustycznej (dźwiękowej) R’A2 < 48-51 dB. W budowanych ścianach najprościej zapewnić ten współczynnik za pomocą zastosowania w budowanie ciężkich materiałów takich jak cegły wapienno-piaskowe, cegły ceramiczne, beton oraz materiały włókniste, na przykład wełna mineralna.

Pod katem izolacyjności akustycznej o wiele lepsze są ściany dwuwarstwowe aniżeli jednowarstwowe. Dodatkowo o wiele lepsze są ściany dwuwarstwowe wykonane za pomocą metody lekkiej – suchej, inaczej niż ściany dwuwarstwowe wykonane za pomocą metody mokrej ( te drugie posiadają o wiele gorszą izolacyjność dźwiękową).

Materiał na ścianę jednowarstwową i dwuwarstwową

Ściany jednowarstwowe przeważnie wznoszone są przy pomocy betony komórkowego, bądź też ceramiki pofryzowanej. Aby spełniały one nawet znikome (minimalne) wymagania odnoszące się do izolacyjności termicznej, muszą być bardzo grube, co najmniej o grubości- centymetrów. Ściany jednowarstwowe można również wnosić z elementów złożonych z kilku (więcej niż jednego) materiałów – na przykład z pustaków, które są wypełnione perlitem czy też bloczków keramzytobetonowych z przekładkami polistyrenowymi.

Ściany dwuwarstwowe mogą posiadać warstwę konstrukcyjną o grubości 24 do 30 centymetrów, wykonaną z pustaków keramzytobetonowych lub pustaków ceramicznych, jak i bloczków wapienno-piaskowych. W niektórych przypadkach można również zastosować beton komórkowy o masie 600-800 kg/m2. Elementy warstwy konstrukcyjnej buduje się na zwykłej zaprawie cementowo-wapiennej lub zaprawie ciepłochronnej. Nie warto jednak stosować ten drugiej tj. zaprawy ciepłochronnej gdyż tylko w niewielkim stopniu poprawia izolacyjność cieplną ścian, a jest zaprawą dość kosztowną (zwiększyłaby, więc koszt budowy).

Kolejną warstwą (tj. drugą warstwą) ściany dwuwarstwowej jest ocieplenie. Ocieplenie można układać metodą lekką suchą, bądź lekką mokrą. Najbardziej popularną metodą jest metoda lekka mokra, polega ona na przymocowaniu do warstwy konstrukcyjnej (nośnej) płyt styropianowych (używane najczęściej do izolacji termicznej) lub wełny mineralnej (rzadziej, gdyż jest twarda i o wiele droższa od płyt styropianowych). Do mocowania ocieplenia najczęściej używane są specjalne kołki i klej. Ocieplona ściana zostaje wykończona przez nałożenie tynku cienkowarstwowego na siatce z włókna szklanego. Druga metoda tj. metoda lekka sucha polega na przymocowaniu do warstwy (ściany) nośnej rusztu metalowego lub drewnianego (częściej stosuje się ruszt drewniany).Następny krok to wypełnienie rusztu wełną mineralną. W tej metodzie dozwolone jest używanie wełny mineralnej o miększej strukturze aniżeli w technologii lekkiej mokrej. Skończone ocieplenie osłaniane jest para przepuszczalną folią wiatroizolacyjną, po czym dodatkowo do rusztu mocowana jest oblicówka – na przykład tzw. siding z tworzywa sztucznego bądź deski.

Wznoszenie (budowanie) ścian jednowarstwowych i dwuwarstwowych

Najszybciej i najłatwiej buduje się ściany jednowarstwowe. Dzieje się tak, gdyż nie wymagają one układania dodatkowej warstwy termicznej (ocieplającej), jak i również, dlatego, iż elementy do budowy ścian jednowarstwowych są lekkie, dosyć duże i co ważne, łatwe w obróbce. Wykonanie ścian jednowarstwowych, mimo iż, nie stanowi dużej filozofii, wymaga jednak od budujących bardzo szczególnej staranności i dokładności. Do opisywanych ścian powinno się również stosować specjalne, nieco droższe zaprawy klejowe lub też termoizolacyjne, których zastosowanie jest o wiele trudniejsze niż tradycyjnych, zwykłych zapraw do murowania. Nie każdy murarz podejmie się, więc budowy ścian jednowarstwowych. Innym aspektem jest, iż niewielu murarzy potrafi poprawnie wykonać takie ściany.

Ściany jednowarstwowe buduje się, używając jak już wspomniano, zaprawy klejowej lub termoizolacyjnej (ciepłochronnej). Ściany jednowarstwowe, które wznoszone są za pomocą zaprawy klejowej wymagają murowania na bardzo chude (cienkie) spoiny ( mające od 1 do 3 milimetrów) – łączone ta metodą elementy muszą mieć bardzo precyzyjne wymiary. Takim sposobem wnoszone są miedzy innymi ściany jednowarstwowe z betony komórkowego. W ścianach jednowarstwowych murowanych z użyciem zaprawy termoizolacyjnej spoiny występują w normalnej grubości i wymiarach. Zaprawa ciepłochronna ma dobre właściwości izolacyjne, jest jednak o wiele droższa od zaprawy tradycyjnej.

Ściany dwuwarstwowe wbrew pozorom nie są ścianami jakoś szczególnie pracochłonnymi, czy też bardzo trudnymi do wznoszenia, aczkolwiek niewątpliwie buduje się je nieco dłużej w porównaniu ze ścianami jednowarstwowymi. Większość murarzy doskonale zna tą technologię budowania, co jest dużym ułatwieniem przy budowie. Dodatkowym atutem jest fakt, iż ściany dwuwarstwowe nie wymagają takiej dokładności i precyzji jak ściany jednowarstwowe. Naprawienie ewentualnych błędów konstrukcyjnych jest w nich o wiele prostsze i łatwiejsze niż w jednowarstwowych, dzięki prostemu dostępowi do warstwy ocieplenia, a po jego wyrzuceniu, również do warstwy konstrukcyjnej tj. nośnej.

Ważną informację stanowi fakt, iż metodą lekką suchą – oczywiście z izolacją na ruszcie- można ocieplać budynki nawet podczas minusowych temperatur na dworze. Wykonanie ścian dwuwarstwowych bardzo często zostaje rozłożone w czasie na dwa etapy. W jednym czasie (sezonie) wykonuje się warstwę konstrukcyjną, w drugim natomiast izolację cieplną i wykończenie.

Najczęstsze błędy podczas wznoszenia ścian jednowarstwowych i dwuwarstwowych

Porównując ściany jednowarstwowe i dwuwarstwowe można zauważyć, iż w tych pierwszych trudniej zapobiec tworzeniu się mostków termicznych, które powstają wzdłuż wieńców stropowych, jak i wzdłuż nadproży żelbetowych. Materiał nazywany żelbetem ma bardzo mizerne właściwości termoizolacyjne, dlatego też wieńce i nadproża zazwyczaj dodatkowo ocieplane są wkładkami ze styropianu. Styropian ten umieszczany jest przed samym betonowaniem tych elementów. Nie jest to jednak najlepsze i optymalne rozwiązanie, gdyż wkładki styropianowe nie są w stanie zastąpić grubej i porządnej warstwy izolacyjnej, jaką ociepla się nadproża i wieńce w ścianach dwuwarstwowych. W ścianach jednowarstwowych wszystkie spoiny należy bardzo starannie i dokładnie wypełnić. Należy zapamiętać sobie, iż ukruszonych naroży absolutnie nie wolno uzupełniać tradycyjną zaprawą. Niedopuszczalne jest również pogrubianie powstałych spoin z zaprawy klejowej wynoszących ponad 3 milimetry, dlatego że takie spoiny stanowiły mostki termiczne przyczyniające się do sporej utraty ciepła. Do najczęstszych błędów należy również: niedostateczne powiązanie warstwy konstrukcyjnej z warstwą osłonową (może być to wynik zastosowania zbyt małej liczby kotew lub tez niewłaściwego rozmieszczenia kotew – najczęściej stosuje się zasadę, iż powinno ich być około 45 na 1 m2 ściany, a na jej końcach znacznie więcej), pozostawianie izolacji termicznej bez odpowiedniej osłony (należy izolację termiczną odpowiednio zabezpieczyć przez wpływami atmosferycznymi – wełna mineralna użyta do ocieplania może zostać zamoczona), niedokładne ułożenie izolacji (przez niedokładne ułożenie izolacji mogą powstać szczeliny pomiędzy płytami ocieplenia).

Jakość i precyzja wykonania jest równie ważna jak wybór odpowiedniego rodzaju ścian czy też materiałów użytych do jej wznoszenia. Nieodpowiedni wykonawca może zrobić błędy nawet z najlepszego i najdroższego materiału. Dlatego też bardzo ważny, a wręcz kluczowy jest wybór odpowiedniej ekipy, która wykona zadanie w sposób solidny i świadomy.

 

O admin

Sprawdź również

Podłoga drewniana

Jaka podłoga do salonu?

Budując się lub decydując się na remont mieszkania musimy podjąć bardzo ważną decyzję – jaką …

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *